W pierwszych latach XX w. noszono stroje z tkanin bardzo drogich, wykonywanych z naturalnych włókien. Popularne były sukna angielskie, kaszmiry, aksamity, korty, szewioty, adamaszki, welury, broszowane krepy itd. Poza tym gładkie lub haftowane etaminy, fulary, woale, grenadiny, batysty, tiule, muśliny oraz powszechnie używana sztywna i szeleszcząca tafta, zwana wówczas „taffetas”. Jedwab natomiast występował tylko w sukniach balowych i wizytowych; nie używano go na suknie spacerowe i domowe. Był podstawowym materiałem na wszelkie stroje jeszcze za czasów drugiego cesarstwa, Zola np. opisywał, że panny sklepowe 7.wielkich magazynów paryskich posiadały ubiór z czarnego jedwabiu. Pod koniec XIX w. zmieniło się to zupełnie i — poza strojami wieczorowymi oraz strojnymi halkami — używano jedwabiu tylko jako tkaniny podszewkowej.