Brazylijski ,,maxime” i murzyński „cake-walk” zapoczątkowały szereg nowych tańców, do których dołączono wkrótce i tango. Podstawową cechą tych tańców było skandowanie rytmu. Tango argentyńskie, które pojawiło się wówczas w Europie, wywodzące się z tańca egzotycznego, zawdzięcza w dużej mierze swą formę Hiszpanom. Przeszło ono wiele przemian, zanim otrzymało obecną postać, bardzo odległą od swego pierwowzoru. W latach, o których mowa, wywołało ono ogromny protest konserwatywnej części społeczeństwa europejskiego, podobnie jak na przełomie XVIII i XIX w. walc, który wydawał się wówczas tańcem bezwstydnym, a w latach dwudziestych bieżącego stulecia — charleston i ostatnio rock and roli.Toteż tango było początkowo tylko tańcem scenicznym.Ponieważ dawny ubiór nie nadawał się do ruchów wykonywanych w tym tańcu — komponowano do niego specjalne stroje w postaci szarawarów tureckich lub drapowanych sukien, których rozcięcia ukazywały w czasie tańca nogi.