Powszechne były wówczas pantofle ze spiczastymi nosami i wysokim obcasem. Weszły w modę pantofle o cechach z czasów Ludwika XIV i Ludwika XV, a więc czółenka na słupkowym, mocno wciętym obcasie i wygiętej pięcie, ozdobione stalowymi sprzączkami lub wstążkami dobranymi do koloru spodu od sukni, wiązanymi na kokardkę lub ,,chou” i wykonanymi z weluru. Noszono także pantofle mające przypominać sandały rzymskie, bez guzików i ozdób. Nowa moda wprowadziła również buciki ze szpicem „a la poulaine”, na wzór butów z początku XV w., kiedy to nosy ich były tak długie, że musiano je wiązać taśmą lub przytrzymywać złotym łańcuszkiem, co zresztą należało wówczas do szczytu elegancji. W omawianym okresie pojawiły się w żurnalach francuskich przy ubiorach ogrodowych pantofle z nosami zadartymi do góry; nie zdobyły one jednak popularności.